In 1895 werd Scotia verkocht aan Duncan MacCallum, die in 1928 genoodzaakt was door de slechte resultaten de distilleerderij te sluiten. Hij was zo radeloos dat hij zich in 1930 in het Campbeltown Loch verdronk. In datzelfde jaar werd de distilleerderij gekocht door de Bloch Brothers, tevens eigenaren van de Scapa Distillery. Door de weer stijgende vraag naar whisky's van Campbeltown in die jaren, was Glen Scotia één van de drie distilleerderijen die in de jaren dertig (1933) weer direct in productie kon gaan. De andere distilleerderijen, zo'n 28 stuks, waren na de sluiting geheel ontmanteld, de stills en washbacks waren direct na de sluiting verkocht en ook de daken werden van de gebouwen gehaald. Vroeger moesten de eigenaren van onroerend goed dat nog gebruikt kon worden, ook als het leegstond, belasting betalen. Het gebouw was onbruikbaar als het dak eraf was, dan hoefde men dus geen belasting te betalen. In 1954 werd de distilleerderij verkocht aan Hiram Walkers & Sons Ltd. Na nog een overname en een uitgebreide verbouwing in de jaren 1979-1982 gaat de distilleerderij in 1984 dicht. In 1989 start de productie weer onder een nieuwe eigenaar, maar alweer een nieuwe eigenaar legt de distilleerderij in 1994 opnieuw in de mottenballen. Uiteindelijk wordt Glen Scotia in 1999 gekocht door Loch Lomond Distillery Co Ltd. In eerste instantie draait de distilleerderij onder supervisie van Springbank, maar vanaf mei 2000 draait Glen Scotia met eigen personeel. In de kleine distilleerderij staan maar één wash still en één spirit still die verhit worden met stoom. De zes washbacks zijn gemaakt van roestvrij staal. Het water voor de productie komt uit Cross Hill Loch, een door de Duke of Argyll, voor de watervoorziening van de distilleerderijen in Campbeltown, aangelegd kunstmatig meer. Glen Scotia heeft ook de beschikking over twee geboorde waterbronnen van zo'n honderd meter diep, die zich onder de distilleerderij bevinden.